αναζητωντας

Τα συνηθέστερα είδη που ζητούνται, είναι: 1. Άρθρο 2. Ομιλία-εισήγηση 3. Επιστολή 4. Δοκίμιο αποδεικτικό ή στοχαστικό 1. Άρθρο Τίτλος: Πρέπει να είναι περιεκτικός, σύντομος, μπορεί να είναι χιουμοριστικός ή και ειρωνικός, συχνά αρηματικός. Π.χ τα οφέλη του Διαδικτύου στην εκπαίδευση. Περιεχόμενο: Αφορμάται συνήθως από ένα επίκαιρο γεγονός για το οποίο ο αρθρογράφος-μαθητής εκφράζει απόψεις και κάνει σχόλια, με παράθεση επιχειρημάτων που στηρίζονται σε διάφορα είδη τεκμηρίων. Γλώσσα: Αναφορική (δηλαδή κυριολεκτική) λειτουργία της γλώσσας, γ΄ενικό ή και α΄πληθυντικό πρόσωπο. Ύφος: Απρόσωπο και αντικειμενικό. Όταν γράφουμε άρθρο για τη σχολική/ό εφημερίδα ή περιοδικό, μπορεί να έχει κάποια αμεσότητα, Τρόποι πειθούς: Κυριαρχεί η επίκληση στη λογική, χωρίς να αποκλείεται η παρουσία και άλλων τρόπων. 2.Εισήγηση-Ομιλία Προσφώνηση: Αγαπητοί συμμαθητές, Αγαπητοί καθηγητές, Αξιότιμοι σύνεδροι, Κυρίες και κύριοι κ. ά ανάλογα με την περίσταση. Πρόλογος: Αφορμή εκφώνησης της ομιλίας

Τα αφηγηματικά χαρακτηριστικά του παραμυθιού [ Επεξεργασία  |  επεξεργασία κώδικα ] Ως είδος το παραμύθι ακολουθεί τρεις γενικές αρχές, προκειμένου να αναφερθεί στον χρόνο, στον τόπο και στα πρόσωπα, που αφορούν το περιεχόμενό του. Συγκεκριμένα: Στο παραμύθι ο χρόνος είναι αόριστος. Επίσης αόριστος είναι και ο τόπος της δράσης. Η δράση εκτυλίσσεται σχεδόν εξολοκλήρου μέσα από την ανωνυμία των προσώπων. Το  1908  ο  δανός   λαογράφος  Άξελ Όλρικ (Axel Olrik) κατέληξε στην επισήμανση κάποιων αφηγηματικών αρχών για το παραμύθι, τους αποκαλούμενους επικούς νόμους: Ένα παραμύθι δεν ξεκινά με το σπουδαιότερο σημείο της δράσης και δεν τελειώνει απότομα. Προηγείται μια ήρεμη εισαγωγή, ενώ η ιστορία συνεχίζεται και μετά την κορύφωση, για να κλείσει τον κύκλο σε ένα σημείο ηρεμίας και σταθερότητας. Οι επαναλήψεις είναι συχνές, όχι μόνο για να δώσουν ένταση στην  πλοκή , αλλά και για να προσδώσουν όγκο στην ιστορία. Την ίδια στιγμή, παρόντα στο ίδιο επεισόδιο βρίσκονται συνήθως μόν

Στοιχεία Αφηγηματολογίας και χρησιμοι λογοτεχνικοί όροι στις  1:04 π.μ.   Αναρτήθηκε από  Απόστολος Νασιόπουλος •  Ποιος αφηγείται 'Οταν διαβάζουμε ένα λογοτεχνικό έργο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα κείμενο που το έχει γράψει κάποιος συγγραφέας. Το κείμενο αυτό περιέχει μια ιστορία. Κάποιος αφηγείται (εκθέτει, παρουσιάζει) μια υπόθεση (ή ένα μύθο), ο αφηγητής, και αυτός δεν είναι αναγκαστικά ο συγγραφέας, όπως πιστευόταν παλαιότερα. Στη σύγχρονη αφηγηματολογία έχει γίνει σαφές ότι ο συγγραφέας είναι διαφορετικό πρόσωπο από τον αφηγητή και μόνο στην περίπτωση της αυτοβιογραφίας ή των απομνημονευμάτων, που είναι αληθινές (και όχι πλαστές) ιστορίες, ο συγγραφέας ταυτίζεται με τον αφηγητή. Ο συγγραφέας συνήθως στις λογοτεχνικές αφηγήσεις αποστασιοποιείται από την ιστορία που γράφει και αναθέτει σε κάποιον άλλο την αφήγηση της. Ο αφηγητής δεν ανήκει στην πραγματική ζωή, αλλά αποτελεί μέρος του πλασματικού (φανταστικού) κόσμου που δημιουργεί ο συγγραφέας. Σε αφηγήσεις μάλιστα